ประวัติของกล้องถ่ายรูป

กล้องตัวแรก

แนวคิดของการถ่ายภาพมีมาตั้งแต่ประมาณศตวรรษที่ 5 ก่อนคริสคราช (500BC) หรือถ้าเราชาวพุทธก็คือช่วง พ.ศ.0 (พูดง่ายๆว่าแนวคิดนั้นเกิดขึ้นตั้งแต่พระพุทธเจ้าท่านยังมีชีวิตอยู่) จนกระทั่งนักวิทยาศาสตร์ชาวอิรักได้พัฒนาสิ่งที่เรียกว่ากล้องทาบเงาขึ้นในศตวรรษที่ 11 และนั่นศิลปะแห่งการถ่ายภาพจึงถือกำเนิดขึ้น แต่ถึงกระนั้นกล้องก็ไม่ได้บันทึกภาพจริงๆ แต่เป็นเพียงแค่ฉายภาพลงบนพื้นผิวบนวัตถุต่างๆ และภาพยังกลับด้านอีกด้วย แต่มันก็สามารถดูออกว่าเป็นรูปของอะไร

กล้องทาบเงาตัวแรกใช้รูเข็มและใช้เต็นท์คลุมเพื่อฉายภาพจากภายนอกเต็นท์ไปยังบริเวณที่มืด จนกระทั่งศตวรรษที่ 17 กล้องที่มีขนาดเล็กแบบพกพาได้ ในช่วงนี้ก็มีการนำเลนส์มาเพื่อโฟกัสแสงมาปรับใช้

ภาพถ่ายที่ถาวรแรก

การถ่ายภาพอย่างที่เรารู้จักในปัจจุบันเริ่มขึ้นในช่วงปลายทศวรรษที่ 1830 ในฝรั่งเศส โดยที่ นักประดิษฐ์ชาวฝรั่งเศส Joseph Nicéphore Niépce ใช้กล้องทาบเงาถ่ายรูปบน pewter plate โดยเคลือบด้วยน้ำมันดินและเปิดรับแสง นี่เป็นภาพแรกที่บันทึกได้โดยที่ไม่จางหายไปอย่างรวดเร็ว

ความสำเร็จของ Niépce นำไปสู่การทดลองอื่นๆ และนั่นทำให้เกิดกกระบวนการถ่ายแบบ daguerreotype, emulsion plate และการการผลิตภาพถ่ายบนแผ่นแก้วก็ถือกำเนิดขึ้นในช่วงกลางถึงปลายปี 1800 ช่างภาพได้ทดลองด้วยอิมัลชั่นแต่ละประเภทใช้กับสารเคมีและเทคนิคที่แตกต่างกันต่อไปนี้เป็นสามสิ่งที่เป็นเครื่องมือในการพัฒนาการถ่ายภาพสมัยใหม่เกิดขึ้น

กระบวนการถ่ายภาพ daguerreotype

การทดลองของ Niépce ที่ยอดเยี่ยมทำให้เขาได้ไปร่วมงานกับ Louis Daguerre ในการพัฒนาการถ่ายภาพ ผลที่ตามมาคือการสร้างกระบวนการ Daguerreotype ซึ่งถือเป็นผู้บุกเบิกภาพยนตร์สมัยใหม่ แผ่นทองแดงเคลือบด้วยเงินและไอโอดีนก่อนที่จะถูกแสงในการสร้างภาพบนแผ่นทองแดงนี้แรกๆจะต้องได้รับแสงนานถึง 15 นาที daguerreotype ได้รับความนิยมอย่างมากจนกระทั่งถูกแทนที่ด้วย emulsion plate ในช่วงปลายทศวรรษ 1850

Emulsion Plates

Emulsion plates หรือการผลิตภาพถ่ายบนแผ่นแก้ว มีราคาถูกกว่า daguerreotypes และใช้เวลาในการเปิดรับแสงเพียงสองหรือสามวินาทีเท่านั้น ซึ่งเหมาะสำหรับการถ่ายภาพ portrait ซึ่งเป็นที่นิยมในขณะนั้น ภาพถ่ายจำนวนมากจากสงครามกลางเมืองมาจากการถ่ายด้วยวิธีนี้

การผลิตภาพถ่ายบนแผ่นแก้วใช้กระบวนการ Emulsion เรียกว่า Collodion process แทนที่จะเคลือบผิวธรรมดาบนแผ่นภาพ ในช่วงเวลานี้มีการเพิ่มการสูบลมเข้าไปในกล้องเพื่อช่วยในการโฟกัส

emulsion plate ทั่วไปมี 2 ประเภทคือ ambrotype และ tintype Ambrotypes คือใช้แผ่นแก้วแทนแผ่นทองแดงแบบ daguerreotypes Tintypes จะใช้แผ่นดีบุก แม้ว่าแผ่นเหล่านี้จะไวต่อแสงมากกว่า แต่ก็ต้องได้รับการพัฒนาให้ดีขึ้นเช่นกัน ช่างภาพจำเป็นต้องมีสารเคมีบางชนิดติดตัวและหลายคนเดินทางด้วยเกวียนซึ่งทำให้ยากต่อการถ่ายภาพ

Dry Plates

ในช่วงทศวรรษที่ 1870 การถ่ายภาพได้ก้าวกระโดดไปอีกขั้นเพราะ Richard Maddox ได้พัฒนาแผ่นเจลาตินแบบแห้งที่มีความเร็วแสงและคุณภาพสูงกว่า wet plate

dry plate เหล่านี้สามารถเก็บไว้ได้แทนที่จะผลิตได้ตามต้องการ ช่างภาพจะมีอิสระในการถ่ายภาพมากขึ้น กระบวนการนี้ยังสามารถใช้กับกล้องขนาดเล็กที่สามารถถือด้วยมือได้ หากแสงน้อยลง กล้องตัวแรกที่มีชัตเตอร์แบบกลไกจึงถือกำเนิดขึ้นนั่นเอง

กล้องสำหรับทุกคน

การถ่ายภาพมีไว้สำหรับมืออาชีพเท่านั้นและผู้ที่ร่ำรวยมาก จนกระทั่ง George Eastman เริ่มก่อตั้งบริษัทชื่อ Kodak ในช่วงทศวรรษที่ 1880

Eastman ได้สร้างฟิล์มม้วนแบบยืดหยุ่นที่ไม่ต้องเปลี่ยนแผ่นแบบทึบตลอดเวลาทำให้เขาสามารถพัฒนากล้องถ่ายรูปในตัวแบบที่เก็บฟิล์มได้ 100 ระดับ รวมถึงกล้องมีเลนส์เดี่ยวขนาดเล็กที่ไม่มีการปรับโฟกัส

ผู้บริโภคจะถ่ายภาพและส่งกล้องกลับไปที่โรงงานเพื่อให้ฟิล์มได้รับการพัฒนาและพิมพ์ออกมาเหมือนกับกล้องที่ใช้แล้วทิ้งสมัยใหม่ นี่เป็นกล้องตัวแรกที่ราคาไม่แพงสำหรับคนทั่วไป.

ฟิล์มยังมีขนาดใหญ่เมื่อเทียบกับฟิล์ม 35 มม. ในปัจจุบัน จนกระทั่งในช่วงปลายทศวรรษ 1940 ฟิล์ม 35 มม. มีราคาถูกพอที่ผู้บริโภคส่วนใหญ่จะใช้ได้

ความมหัศจรรย์ของภาพถ่ายแบบทันที

ในขณะเดียวกันกับที่กล้อง 35 มม. กำลังเป็นที่นิยม โพลารอยด์ได้เปิดตัวรุ่น 95 ที่ใช้กระบวนการทางเคมีในการพัฒนาฟิล์มภายในกล้องภายในเวลาไม่ถึงนาที

กล้องรุ่นใหม่นี้มีราคาค่อนข้างสูง แต่ความแปลกใหม่ของภาพที่ได้ดึงดูดความสนใจของผู้คนในช่วงกลางทศวรรษ 1960 มาก ซึ่งกล้องโพลารอยด์มีหลายรุ่นในตลาดและราคาก็ถูกลงจนผู้คนจำนวนมากสามารถซื้อได้

ในปี 2008 โพลารอยด์ได้หยุดกล้องฟิล์มที่มีชื่อเสียง รวมถึง The Impossible Project และ Lomography ได้พยายามที่จะฟื้นฟูกล้องฟิล์มให้ประสบความสำเร็จ ในปี 2018 ยังคงเป็นเรื่องยากที่จะเลียนแบบคุณภาพของโพลารอยด์

การควบคุมภาพขั้นสูง

ในขณะที่ชาวฝรั่งเศสแนะนำภาพถาวรอยู่นั้น แต่ชาวญี่ปุ่นได้ยกระดับการควบคุมภาพมาสู่ช่างภาพให้ง่ายขึ้น

ในปี 1950 Asahi (ซึ่งต่อมากลายเป็น Pentax) ได้เปิดตัว Asahiflex และ Nikon ได้เปิดตัวกล้อง Nikon F กล้องเหล่านี้เป็นทั้งกล้องประเภท SLR และ Nikon F อนุญาตให้ใช้เลนส์แบบเปลี่ยนได้และอุปกรณ์เสริมอื่น ๆอีกด้วย

ในอีก 30 ปีข้างหน้ากล้องสไตล์ SLR ยังคงเป็นตัวเลือกที่นิยมแน่นอน เพราะเราเชื่อว่าจะมีการปรับปรุงหลายอย่างทั้งในตัวกล้องและตัวฟิล์มอีกด้วย

ขอแนะนำกล้องอัจฉริยะ

ในช่วงปลายทศวรรษ 1970 และต้นทศวรรษ 1980 มีการผลิตกล้องดิจิตอลขนาดเล็กที่สามารถควบคุมภาพได้ด้วยตัวเองผ่านกล้อง กล้อง “point and shoot” เหล่านี้สามารถคำนวณความเร็วชัตเตอร์, รูรับแสงและตัวโฟกัสได้ ทำให้ช่างภาพมีอิสระในการปรับองค์ประกอบภาพได้อย่างอิสระ

กล้องแบบอัตโนมัติไม่ค่อยได้รับความนิยมในหมู่ช่างภาพทั่วไป มืออาชีพและมือสมัครเล่นที่มีความจริงจังยังคงชอบที่จะทำการปรับแต่งด้วยตนเองและสนุกกับการควบคุมภาพที่มีอยู่ในกล้อง SLR

ยุคดิจิตัล

ในช่วงทศวรรษที่ 1980 และ 1990 ผู้ผลิตจำนวนมากหันมาผลิตกล้องที่สามารถเก็บภาพด้วยระบบอิเล็กทรอนิกส์ อย่างแรกคือกล้องแบบมีศูนย์เล็งแล้วถ่ายแบบดิจิทัลแทนฟิล์ม ในปี 1991 Kodak ได้ผลิตกล้องดิจิทัลตัวแรกที่มีความก้าวหน้าสูง ละมีผู้ผลิตรายอื่นตามมาอย่างรวดเร็ว และในปัจจุบัน Canon, Nikon, Pentax และผู้ผลิตรายอื่นผลิตกล้องดิจิตอลแบบ SLR (DSLR) ขั้นสูง แม้แต่กล้องฟิล์มแบบ point-and-shoot ขั้นพื้นฐานที่สุดก็ยังถ่ายภาพที่มีคุณภาพสูงกว่า pewter plate ของ Niépce และสมาร์ทโฟนก็สามารถดึงภาพคุณภาพสูงออกมาได้อย่างง่ายดาย